หนี มือ เท้า ปาก ไประนอง (ตอนจบ... ซะที)

ช่วงนี้ net ไปต่างประเทศที่บ้านเรามันช้า แม่เลยหน่ายกับการ update blog ปารย์เลย แต่เรื่องไประนองของพวกเรายังไม่จบเลย แม่ยังมีภารกิจต้องพาพวกเรากลับมาให้ถึงบ้านกันซะก่อน

ขากลับเราออกเดินทางจากระนองในตอนบ่ายๆ
และเลือกพักระหว่างทางที่รีสอร์ทเล็กๆ บนหาดทุ่งวัวแล่น
หาดสวย น้ำใส คนไม่พลุกพล่าน อาหารอร่อย ถูกใจกันทุกท่าน (โดยเฉพาะปารย์)

ปารย์มาหลายวัน คงคิดถึงเหล่าไดโนเสาร์ที่บ้าน ปารย์เลยขอให้แม่ปั้นไข่ไดโนเสาร์
ส่วนปารย์ทำหน้าที่เดินเก็บเปลือกหอยมาตกแต่งรัง

นอกจากข้อดีหลายข้อของหาดนี้ ที่เขียนถึงไปแล้ว อีกข้อที่ทำให้การเดินเล่นที่หาดสนุกมากขึ้น คือการมีสิ่งมีชีวิตหลายชนิดให้ปารย์ได้จับ ได้ดู ได้รู้ ได้เห็น อย่างเช่น...


ลวดลายศิลปะ ที่เกิดจากการกินอาหารของเหล่าปูทหาร

และนี่ ปารย์ เห็นจุดดำๆ ในน้ำนั่นไหม ตัวอะไรอะ

เจ้าปูทะเลนั่นเอง

ปารย์ :แม่!! หอยครับหอย มันเดินด้วยหละ
แม่: อิ อิ เจ้านี่มันคือ ปูเสฉวนครับ เป็นปูที่แบกเปลือกหอยไปทั่ว อาศัยเปลือกหอยเป็นที่หลบภัย

ปารย์: แม่ดูนี่ ดูนี่ ตัวสีขาวใสๆ ลอยไปลอยมา
แม่: ตัวนี้เรียกว่าหวีวุ้นครับ ปารย์อย่าไปจับนะ มันอาจทำให้คันได้

ปารย์: โห... มันโดนคลื่นซัดขึ้นมาบนหาดเต็มเลย
ปารย์นั่งดูหวีวุ้นเพลินๆ ก็เหลือบไปเห็น รอยอะไรบางอย่าง

รอยอะไรเอ่ย

อ้อ...เจ้านี่เอง ตัวต้นเหตุ

แล้วรอยนี่หละ ของใครเอ่ย

นี่ไง นี่ไง เจ้าของรอยหลบอยู่ในรูนี่เอง

เอ แล้วรอยนี้หละ มันคลับคล้ายคลับคลา ว่าเห็นอยู่บนพื้นถนนหน้าบ้านเราหละปารย์

ช่วงเช้าวันถัดมาพวกเราแวะไปเติมพลัง ที่ร้านติ่มซำในเมือง แหม! อะไรที่ไม่ได้ทำเองนี่มันอร่อยดีจัง นะปารย์
ถึงเวลากลับบ้านกันหละนะ พวกเรา