ปารย์ไปทำงานด้วย

พ่อกลับจากประชุมที่สิงคโปร์ ก็เผ่นไปเยี่ยมปารย์ ที่บ้านยายเลย กะว่าไปถามสาระทุกข์ สุกดิบ กัน พ่อลูก ครั้งแรกที่เจอหน้าพ่อ ปารย์บอกว่า "กลับบ้านกัน" ดูน่าเศร้าจัง พ่อบอกปารย์ว่ารอแม่ก่อน แม่ไปทำงาน ปารย์บอกว่า "ปารย์จะไปทำงานด้วย" พ่อค่อนข้างเครียดนิดหน่อย ใจอยากพาปารย์กลับมาอยู่บ้าน อีกใจลังเล กลัวว่าปารย์จะไม่เป็นสุข พ่อเองก็อยากอยู่กับปารย์นะ เราเคยอยู่กันได้นิน๊อะ

สุดท้ายก็ต้องฟังผู้ใหญ่เค้าน๊อะ รอแม่อีกหน่อยนะปารย์ พักนี้พ่อเครียดจัง ปารย์อยู่ห่าง ๆ พ่อก็ดีเหมือนกัน

Update blog over a board

ตั้งชื่อตอน ดูแปลกหน้า ไหม๊ ใช้ภาษาปะกิตด้วย
เพราะเป็นครั้งแรกที่ update blog ปารย์ จากต่างประเทศเลยทีเดียว
ด้วยความโชคดี หรือเคราะห์ร้ายก็ไม่รู้ พ่อต้องไปประชุมที่สิงคโปร์
เป็นการเดินทางไปสิงคโปร์ด้วยเครื่องบิน เป็นครั้งแรก ต้องไปสวัสดี ชางกิง กันสะหน่อย

ระทึกดีเหมือนกัน เดินทางคนเดียว โรคกลัวฝรั่ง เพิ่งจะสางได้ไม่นาน มันจะกำเริบอีกไหม๊น๊อ
ไม่หรอกน่า สิงคโปร์ มันก็พอ ๆ กับ อาจารย์สอนภาษาอังกฤษบ้านเราแหละ

เพิ่งจะจากปารย์มาแค่ 3 วัน แต่พอมาอยู่ไกลบ้านอย่างนี้ อดคิดถึงไม่ไหว โรคติดลูกกำเริบแหง ๆ
โทรหายายอร ก่อนขึ้นเครื่อง เพราะยังไงเสีย ปารย์คงไม่ยอมคุยโทรศัพท์ด้วยอยู่แล้ว พ่อเข้าใจ
ได้ข่าวว่า เริ่มรู้จักใช้อำนาจ ในการเรียกร้อง จะเอาโน้น จะเอานี้ กันใหญ่แล้ว พ่อถึงไม่อยากให้ปารย์ ไปอยู่กับใคร ก็เพราะอย่างนี้แหละ ปารย์จะกลายเป็นคนเอาแต่ใจ ไม่ยอมอดทน โตขึ้นปารย์ก็จะกลับมาว่าพ่อกับแม่ได้ว่า "พ่อแม่รังแกฉัน"
ร้องไห้ตอนนี้ คงไม่ทำให้ ช้ำใจมากกว่า ไปร้องตอนเป็นวัยรุ่นแล้วนะ


จริงๆ ตอนนี้ พ่อนั่งทำงานอยู่นะ เวลาบ้านเราก็ 5 ทุ่มกว่า ที่นี่เร็วว่า 1 ชั่วโมง
กว่าจะถึงที่พักได้ ต่อรถไฟ กันสนุกสนาน ดูแล้วไม่ยาก แต่ค่าห้องพัก แพงบรรลัย นอน 2 คืน เงินเดือนหมดพอดี อยู่ที่ Seattle ได้ตั้งเดือน บ้าไปแล้ว สิงคโปร์ ตอนมากับเรือ ก็ไม่รู้สึกอะไร พอตกเย็นก็ลงเรือ เที่ยวมันทั่วเกาะ หารู้ไม่ ไอ้โรงแรมที่นี่ มันโหดชะมัด ไม่เอามื้อเช้า ก็ไม่ยอม
ดูเหมือนโดนแขกมันหลอก ยังไงไม่รู้

มันเกี่ยวอะไรกับปารย์บ้างไหม๊เนี้ย
หึ หึ พ่อไปทาง แม่ไปทาง ฉันจะอยู่กับใคร
"ปารย์จะอยู่กับยาย" ปารย์บอกก่อนวันที่พ่อจะหนีมา
พ่อพยายามจะหา ไดโนเสาร์ ไปฝากปารย์นะ คิดถึงจัง