แม่ไม่อยู่.. หนูคิดถึง

สวัสดีครับทุกคน
คิดถึงแม่เปิ้ลจังเลยฮะ ไปญี่ปุ่นตั้งอาทิตย์นึงกลับมาบ้านได้ไม่กี่วันก็ต้องออกเรือไปอีกตั้งสองอาทิตย์แหนะ ไปเก็บตัวอย่างน้ำอะไรนี่แหละ งานของแม่เปิ้ลผมไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร น้ำแถวบ้านเราก็มีทำไมต้องลงเรือไปซะไกลด้วยก็ไม่รู้
ช่วงนี้ผมเป็นหวัด กลางคืนเลยนอนไม่ค่อยหลับ เอาแต่ร้องไห้ตามฟอร์ม ย่าผมขึ้นจากใต้มาช่วยพ่อต้อยเลี้ยงผม แกคงจะเหนื่อยน่าดู ตอนกลางวันผมก็เอาแต่เดินไปเดินมา รื้อข้าวของ ตอนกลางคืนก็เอาแต่ร้องไห้ ก็แหมคิดถึงแม่เปิ้ลก็คิดถึง หายใจก็ไม่ค่ยออก พูดก็ยังไม่ได้ เลยร้องไห้ดีกว่า
ไม่รู้เมื่อไหร่แม่เปิ้ลจะกลับมาซะที ดูดนมอุ่นๆจากขวด มันไม่มีความสุขเหมือนดูดนมอุ่นๆของแม่เปิ้ลเลย
แม่เปิ้ลกลับมาเร็วๆนะครับ ลูกปารย์ไม่ค่อยสบาย แล้วก็ไม่มีความสุขด้วย

อากาศเปลี่ยน !!!

.... ฝนตกมาได้ ในฤดูหนาว ต้อนรับ การแข่งขันฟุตบอลสาวเยาวชนโลก ที่ไทยมีโอกาส โชว์ฝีมือ การจัด
เปล่าผมไม่ได้พา ปารย์ไปดูที่สนามหรอก แค่คิดเท่านั้น ไว้โอกาสหน้า อาจเป็นฟุตบอลโลก แบบ ชิงถ้วย อะไร เม่ๆ แล้วค่อยว่ากัน พ่อยากไปดู!!

...หลังวันเปิดพิธี (ไม่ได้เกี่ยวกับเค้าเลย) ปารย์ก็เริ่มจาม นั้น ฟุตบอลคงติดจมูก!! ถัดมาอีกวัน ก็เป็นอันว่า หวัดจับ ขี้มูกโป่ง งอแง กันทั้งคืน คนมันหายใจไม่ออกนิ เช้ามา ก็เลยให้ปารย์อยู่ กวนย่ากับอา ดีกว่า ให้ไปติดคนอื่น ที่บ้านเด็ก นี้เข้าวันที่ สามแล้ว ย่ารางานว่า กลางวันก็ดี อาการเหมือนจะหาย แค่มีน้ำมูกใสๆ แต่ตกดึกอยู่กับพ่อทำไม น้ำมูกข้น และนอนไม่ค่อยหลับกันเลย เฮ้อ แล้วเมื่อไรจะได้ไปเล่นกับเพื่อนที่บ้านเด็กล่ะ ปารย์!!

เมื่อเดือนที่แล้ว....สอง

....ตอนนี้ผมเดินได้แล้วนะครับ เย้..เย้ แต่ว่ายังพูดไม่เป็นคำเลย คือใจหนึ่งก็อยากพูดอย่างที่เจ้าบิ๊กเบริด์พูดในทีวี อีกใจก็อยากพูดอย่างแม่เปิ้ล มันก็เลยผสมกันออกมาไม่เป็นคำมนุษย์ แต่ผมไม่สนหรอก เพราะตอนนี้ผมสนุกกับการเดินมาก ไม่คิดเลยว่าแค่ก้าวเท้าซ้ายทีเท้าขวาทีมันจะสนุกขนาดนี้ เดินๆล้มๆผมก็ไม่ร้องไห้ ลุกขึ้นมาเดินใหม่ได้สบายมาก แหมนี่ถ้าวิ่งได้คงสนุกมากกว่านี้อีกหลายเท่า

....เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา แม่เปิ้ลซื้อจักรยานสามล้อให้ นั่งจักรยานก็สนุกดีครับ ผมมีหน้าที่จับแฮนด์อย่างเดียว เพราะยังถีบไม่เป็น ต้องมีคนช่วยเข็น ผมนั่งเล่นจนหลับคารถเลย ดีที่น้าคนเล็กเห็น ไม่งั้นผมคงสัปหงกตกจักรยานแน่ นับว่าเสียฟอร์มอย่างยิ่ง เพราะผมไม่เคยหลับง่ายดายอย่างนั้น ปกติอยู่บ้านผมนอนกลางวันแค่ชั่วโมงเดียว ใครๆก็ชมว่าผมเป็นบักอึดตัวจริง ถึงกับมีการวิเคราะห์กันว่า ผมคงเคยประกอบอาชีพเป็นยามมาก่อน และอาจถึงขั้นได้รับรางวัล "ผู้ประกอบอาชีพยามดีเด่นแห่งประเทศไทย" ด้วย ถึงได้รังเกียจรังงอนการนอนหลับขนาดนั้น อันนี้ผมไม่กล้ายืนยันนะครับ แต่เท่าที่รู้คือผมชอบทำนู่น ทำนี่ไปเรื่อยๆ เลยไม่ชอบนอน ถ้าเบื่อเดินแล้ว ผมก็จะกวาดถูบ้าน โดยใช้เสื้อผ้าตัวเองปัดพื้นไปมา บางทีก็คลานเข่าเอาเสื้อเอากางเกงไถกับพื้นไปเรื่อยๆ ผมเคยเห็นแม่เปิ้ลทำบ่อยๆ มันน่าสนุกดี พอลองทำแล้วมันก็สนุกจริงๆด้วย แล้วอย่างนี้ผมจะนอนทำไมล่ะครับ

เมื่อเดือนที่แล้ว....

....สวัสดีครับ วันนี้(27 ต.ค. 47)ผมอายุ 11 เดือนเต็มแล้ว ต้องขออภัยมิตรรักนักอ่านด้วย ที่ผมทิ้งช่วงไปนานขนาดนี้ ผมขอสงวนสิทธิ์ไม่บอกเหตุผลก็แล้วกันนะครับ (มีรึเปล่าครับสิทธิ์แบบนี้) ช่วงนี้เป็นช่วงที่ผมกำลังน่ารักเลย คืออันนี้ไม่ได้มั่วชมตัวเองนะครับ แต่เวลาแม่เปิ้ลอุ้มไปไหนใครๆก็จะชมว่าผมหน้าหวานยังกับผู้หญิง ถ้าไม่ติดว่าตัวดำซะจนเวลายุงกัดแทบมองตัวยุงไม่เห็น ผมว่าผมต้องหล่อสะเด็ดแน่ๆ พูดถึงตัวดำ ผมพยายามนึกย้อนว่าก่อนหน้านี้ผมไปทำอะไรมาถึงได้ดำคล้ำดำขลับขนาดนี้ จะว่าดำนาก็ไม่น่าจะใช่ เพราะคนบนนั้นเขาไม่ได้กินขาวกันนี่ น้าคนเล็กเคยบอกว่า "สะดุดตกบ่อโคลนก่อนลงมาเกิดรึเปล่า.." อันนี้ผมก็ไม่แน่ใจ ขอเก็บไว้เป็นหนึ่งในข้อสันนิฐานก่อนก็แล้วกัน

เมื่อ 10 เดือนก่อน........สอง

....ช่วงนี้ชีวิตผมก็ไม่มีอะไรมาก กิน นอน ร้องไห้ วนอยู่แค่นี้ แต่จะหนักไปทางร้องไห้มากหน่อย ซึ่งมันทำให้ผมได้เรียนรู้ว่าไอ้อารมณ์ สับสน ไม่เข้าใจตัวเอง ไม่ได้เป็นแต่เฉพาะวัยรุ่นหรอกนะครับ เด็กทารกอย่างผมก็เป็น จะว่าหิวก็ไม่ใช่ จะง่วงหรือก็เปล่า เจ็บปวดตรงไหนก็ไม่มี แต่มันสับสน ว้าวุ่นใจ บอกไม่ถูก ก็เลยได้แต่ร้องไห้ ถีบแข้งถีบขาไปตามเรื่อง แม่เปิ้ลต้องอุ้มผมอยู่ตลอดเวลา วางเป็นร้อง สุดสัปดาห์มานอนค้างบ้านทวดก็ดีหน่อย มีน้าๆ ช่วยอุ้ม ผ่อนแรงแม่เปิ้ลไปบ้าง ผลัดกันอุ้มโยกตัวผมไปมาพลางถามว่า "ปารย์ เป็นอะไรลูก?" ผมก็ไม่รู้จะตอบยังไง ถ้าตัดเรื่องยังพูดไม่ได้ออกไป ผมก็ยังหาเหตุผลมาอธิบายไม่ได้อยู่ดี มันบอกไม่ถูกจริงๆ นะครับแม่...นะครับน้า ผมก็ไม่ได้อยากเป็นเด็กมีปัญหา ตั้งแต่อายุ 2 เดือนหรอกฮะ ฮึ ฮึ แฮะ แง....แง... แง็ว มันมาอีกแล้วครับ วัน..วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะครับ ผม..ฮื่อ..ผมสับสนน่ะครับ แง...แง...แง้......

น้าปุ๋ย อย่ารัดแรง ปารย์จะแย่!!! 

เมื่อ 10 เดือนก่อน.....

27 ม.ค. 47

สวัสดีครับ ผมชื่อเด็กชาย ปารย์ (ปาน) ละอองมณี วันนี้ผมอายุ 2 เดือนเต็ม น้ำหนัก 5 กิโลกรัม ความยาวไม่แน่ใจ แต่เวลาแม่เปิ้ลอุ้มก็เต็มไม้เต็มมือดีครับ

ก่อนอื่นผมขอเกริ่นก่อนว่าทำไมทารกไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมแม่ อย่างผม ถึงมาบันทึกเรื่องราวตัวเองได้ คือตอนแรกน้าคนเล็ก (แม่ผมเป็นลูกสาวคนโต มีน้องสาวอีกสองคน ซึ่งผมจะขอเรียกว่า น้าคนกลาง กับน้าคนเล็ก นะครับ) ต่อครับ คือตอนแรกน้าคนเล็ก แกอยากจะบันทึกพัฒนาการของผมเป็นระยะๆ แต่ที่บ้านของเราไม่มีกล้องวีดีโอ แกก็กะว่าจะใช้วิธีเขียนบันทึกเอา ทีนี้ไม่รู้ว่าจะด้วยความขี้เกียจหรืออะไรก็แล้วแต่ แกอ้างว่า เรื่องของใคร คนนั้นก็ควรจะบันทึกเอง มันจะได้ความเป็นจริง และได้อารมณ์อะไรประมาณนี้แหละครับ แกบอกอีกว่าไม่แน่ต่อไปผมอาจจะเป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียงก็ได้ แต่ผมพอจะรู้ทันว่า มันเป็นปมอย่างหนึ่งของผู้ใหญ่ พอตัวเองเป็นไม่ได้ ก็โยนให้ลูกหลานช่วยพยายามเป็นแทน แต่ก็เอาเถอะ น้าทั้งคนนี่ครับ ผมก็พยายามทำอย่างดีที่สุด ถือซะว่าข่วยผู้ใหญ่มีปม อีกอย่างตอนนี้ผมยังเล็กมาก คิดอะไรด้วยตัวเองได้ไม่มากนัก ก็ต้อง "เป็นในสิ่งที่ผู้ใหญ่เชื่อ เชื่อในสิ่งที่ผู้ใหญ่ให้เป็น" ไปพลางๆก่อน........

......