เมื่อ 10 เดือนก่อน........สอง

....ช่วงนี้ชีวิตผมก็ไม่มีอะไรมาก กิน นอน ร้องไห้ วนอยู่แค่นี้ แต่จะหนักไปทางร้องไห้มากหน่อย ซึ่งมันทำให้ผมได้เรียนรู้ว่าไอ้อารมณ์ สับสน ไม่เข้าใจตัวเอง ไม่ได้เป็นแต่เฉพาะวัยรุ่นหรอกนะครับ เด็กทารกอย่างผมก็เป็น จะว่าหิวก็ไม่ใช่ จะง่วงหรือก็เปล่า เจ็บปวดตรงไหนก็ไม่มี แต่มันสับสน ว้าวุ่นใจ บอกไม่ถูก ก็เลยได้แต่ร้องไห้ ถีบแข้งถีบขาไปตามเรื่อง แม่เปิ้ลต้องอุ้มผมอยู่ตลอดเวลา วางเป็นร้อง สุดสัปดาห์มานอนค้างบ้านทวดก็ดีหน่อย มีน้าๆ ช่วยอุ้ม ผ่อนแรงแม่เปิ้ลไปบ้าง ผลัดกันอุ้มโยกตัวผมไปมาพลางถามว่า "ปารย์ เป็นอะไรลูก?" ผมก็ไม่รู้จะตอบยังไง ถ้าตัดเรื่องยังพูดไม่ได้ออกไป ผมก็ยังหาเหตุผลมาอธิบายไม่ได้อยู่ดี มันบอกไม่ถูกจริงๆ นะครับแม่...นะครับน้า ผมก็ไม่ได้อยากเป็นเด็กมีปัญหา ตั้งแต่อายุ 2 เดือนหรอกฮะ ฮึ ฮึ แฮะ แง....แง... แง็ว มันมาอีกแล้วครับ วัน..วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะครับ ผม..ฮื่อ..ผมสับสนน่ะครับ แง...แง...แง้......