เมื่อเดือนที่แล้ว....สอง

....ตอนนี้ผมเดินได้แล้วนะครับ เย้..เย้ แต่ว่ายังพูดไม่เป็นคำเลย คือใจหนึ่งก็อยากพูดอย่างที่เจ้าบิ๊กเบริด์พูดในทีวี อีกใจก็อยากพูดอย่างแม่เปิ้ล มันก็เลยผสมกันออกมาไม่เป็นคำมนุษย์ แต่ผมไม่สนหรอก เพราะตอนนี้ผมสนุกกับการเดินมาก ไม่คิดเลยว่าแค่ก้าวเท้าซ้ายทีเท้าขวาทีมันจะสนุกขนาดนี้ เดินๆล้มๆผมก็ไม่ร้องไห้ ลุกขึ้นมาเดินใหม่ได้สบายมาก แหมนี่ถ้าวิ่งได้คงสนุกมากกว่านี้อีกหลายเท่า

....เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา แม่เปิ้ลซื้อจักรยานสามล้อให้ นั่งจักรยานก็สนุกดีครับ ผมมีหน้าที่จับแฮนด์อย่างเดียว เพราะยังถีบไม่เป็น ต้องมีคนช่วยเข็น ผมนั่งเล่นจนหลับคารถเลย ดีที่น้าคนเล็กเห็น ไม่งั้นผมคงสัปหงกตกจักรยานแน่ นับว่าเสียฟอร์มอย่างยิ่ง เพราะผมไม่เคยหลับง่ายดายอย่างนั้น ปกติอยู่บ้านผมนอนกลางวันแค่ชั่วโมงเดียว ใครๆก็ชมว่าผมเป็นบักอึดตัวจริง ถึงกับมีการวิเคราะห์กันว่า ผมคงเคยประกอบอาชีพเป็นยามมาก่อน และอาจถึงขั้นได้รับรางวัล "ผู้ประกอบอาชีพยามดีเด่นแห่งประเทศไทย" ด้วย ถึงได้รังเกียจรังงอนการนอนหลับขนาดนั้น อันนี้ผมไม่กล้ายืนยันนะครับ แต่เท่าที่รู้คือผมชอบทำนู่น ทำนี่ไปเรื่อยๆ เลยไม่ชอบนอน ถ้าเบื่อเดินแล้ว ผมก็จะกวาดถูบ้าน โดยใช้เสื้อผ้าตัวเองปัดพื้นไปมา บางทีก็คลานเข่าเอาเสื้อเอากางเกงไถกับพื้นไปเรื่อยๆ ผมเคยเห็นแม่เปิ้ลทำบ่อยๆ มันน่าสนุกดี พอลองทำแล้วมันก็สนุกจริงๆด้วย แล้วอย่างนี้ผมจะนอนทำไมล่ะครับ