ช่างมันเถอะ จะเป็นวันอะไร เอาเป็นวัน ของขวัญ ไม่น้อยกว่า 100 บาท ห่อมา จัดอาหารที่อยากกิน มาด้วย ห้าโมงเย็น
เด็กๆ เตรียมการแสดงด้วย มีรางวัล
...ดูจะเป็นวันที่เด็กสนุกกันอีกครั้ง น้าเอ๋ น้าตั๊ก จัดสถานที่ ให้ยั่วยวนใจ ในการแสดงได้ดี ของขวัญทยอย มาลงทะเบียนเรื่อยๆ
...ปารย์อยากเล่น โดเรมอน ซื้อสองอันนะพ่อ โอ้ยทำไมต้องซื้อสองอัน แพงด้วย (พ่องก โดยนิสัย) ก็ปารย์ห่อของขวัญจับฉลากอันหนึ่ง แล้วก็เอาไว้เล่นอันหนึ่ง แต่พ่อว่า ปารย์เอาอันหนึ่งไปห่อของขวัญ แล้วใครที่บ้านยายจับได้ปารย์ก็ขอซิ (พ่อเสนอไอเดีย ที่คิดว่าเยี่ยมที่สุด ลดได้ตั้งอันหนึ่งกว่าร้อยบาท) ปารย์นับดูซิ มียาย ยายทวด แม่ น้าปุ๊ก น้าปุ๋ย แล้วยังมีปารย์อีก ตั้งหกคน ไม่หนีไปไหนอยู่แล้ว เออจริงด้วย ปารย์คล้อยตาม
...ว่าแต่ปารย์แสดงอะไร ปารย์จะเต้น อ้าว แล้วปารย์เอาเมโลเดียนมาทำไม ก็ได้ ก็ได้ เป่า When the sent ก็แล้วกัน (เหมือนพยายามเอาใจ)
ญาติ ๆ ปารย์ ก็สนุก อย่างเมามัน
เอาอีก
...ถึงเวลาจับฉลาก ปารย์ ได้จับเป็นคนแรก ไม่ใช่ว่าเก่ง อะไรหรอก เพราะมาลงทะเบียนเป็นคนแรก จับได้.......ของยาย พ่อปารย์อยากได้โดเรมอน เออน่า เดี๋ยวแม่เอย ยายเอย ยายทวดเอย หรือน้าสองน้า เค้าก็จับให้ปารย์เองแหละ พ่อยังยืนยัน
เฮ เฮ เฮ แต่ละครั้งที่จับรางวัล น้าปุ๊กจับได้ของตัวเอง แม่ได้ของยายตา ยายได้ของนุ๊ก น้าปุ๋ยได้ของใครว้า สุดท้ายในบ้านไม่มีใครได้ โดเรมอน......
ยายทวด..หนู จับได้ของปารย์.......พ่อปารย์อยากได้โดเรมอน....งั๊นปารย์ก็เอาไข่ไปแลกซิ ไม่เอา ปารย์อยากได้โดเรมอนเอง เหอ!! อะไรที่ว่าง่าย มันก็ไม่เป็นใจอย่างนี้แหละกลับบ้านกันเถอะ แต่พ่อปารย์อยากได้โดเรมอน....
.jpg)
