วันก่อน แม่ปารย์ซึ่งทำงาน อยู่ในทะเล แถวเกาะพงัน โทรมาเล่าเรื่อง ลูกชายสุดที่รัก ทำการบ้านให้พ่อ ซึ่งตะลอนอยู่แถวสัตหีบ ฟัง...
วันพุธ ปารย์จะมีการบ้าน ที่ต้องเขียน Diary เป็นภาษาอังกฤษ ซึ่งปรกติ แม่จะเป็นผู้ช่วยในการ Guide เรื่องให้ปารย์แต่ง ออกมาเป็นประโยคย่อยๆ รวมกันประมาณ 1 ย่อหน้า
ยามที่แม่ไปทาง พ่อไปทาง (ฟังดู เป็นเด็กมีปัญหา ยังไงไม่รู้) เหมือนคราวนี้ ก็ต้องขอความอนุเคราะห์จากยาย ให้มาช่วยอยู่กับปารย์ที่บ้าน เรื่องกิน เรื่องนอน เรื่องทั่วไป ไม่ค่อยมีปัญหาเท่าไร เพราะปารย์อยากกินอะไร ยายทำให้เสมอ (พ่อเรียกว่า "ตามใจ") เรื่องการบ้านไทย คณิต ยายก็สอนได้ แต่เรื่องการบ้านภาษาอังกฤษ ยายก็ไม่สันทัด เดือดร้อน คนข้างบ้านบ้าง พี่ๆ ที่โตกว่าบ้าง
กลับมาเรื่องที่แม่โทรมาเล่าให้ฟัง เพราะเป็นวันพุธ แม่เลยโทรไปถามปารย์
แม่ : ปารย์เขียน Diary ได้หรือยัง ให้ป้าแต๋มสอนหรือยัง (ป้าแต๋มเป็นเพื่อนบ้าน อดีตคุณครู โรงเรียนในเครือเดียวกับโรงเรียนที่ปารย์เรียน)
ปารย์ : ป้าแต๋มไม่ว่าง
แม่ : อ้าว แล้วทำไง ติตต่อพ่อทาง Skype ได้หรือเปล่า
ปารย์ : พ่อคงยังไปไม่ถึง ไม่เห็นมีโผล่มา
แม่ : น่าจะถึงแล้วนะ มืดแล้ว
ปารย์ : ไม่เป็นไรแม่ ปารย์ทำเสร็จแล้ว
แม่ : ทำยังไง ใครช่วยสอน
ปารย์ : เปล่าปารย์ทำเอง
แม่ : ว้าว! ปารย์เก่งจังเลย ทำยังไง
ปารย์ : ปารย์ก็อยากกินซูชิ เหมือนเดิม
แม่ : !!! ยังไง
ปารย์ : Teacher ให้เขียนว่าอยากกินอาหารอะไร
แม่ : 55555 ปารย์ก็เลยกินเหมือน ป.2
ปารย์ : แต่ปารย์ไม่ได้วาดรูปนะ เพราะ Teacher ยังไม่บอกให้วาดรูป ความจริงปารย์ก็อยากวาดรูปนะ น่าจะสวยกว่าเดิม
แม่ : แล้วปารย์ไม่อยากกิน อย่างอื่นบ้างเหรอ
ปารย์ : ความจริง ปารย์ก็อยากกิน บะหมี่บ้างเหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่า บะหมี่ภาษาอังกฤษ มันเรียกอะไร!!
แม่ : แล้ว ป.4 ปารย์จะอยากกิน ซูชิ อีกไหม๊
ปารย์ : ต้องดูก่อนว่าแม่อยู่หรือเปล่า
แม่อดรนทนไม่ไหว ต้องโทรมาเม้าส์ลูกตัวเองให้ฟัง เรียกว่าเอาตัวรอดได้ดีที่เดียว!!!
