เด็กชายน้ำอุ่น

ถึงแม้ว่ากรุงเทพฯ จะผ่านหนาวของปีนี้ ไปได้หลายวันแล้ว จนกลางคืนของหมู่บ้าน เริ่มกลับมาคราง หึ่งๆ ด้วยเครื่องปรับอากาศกันทุกบ้าน
ไม่เว้นแม้แต่บ้านปารย์ แต่เช้าๆ ปารย์ก็ไม่ค่อยยอมตื่น เหมือนเดิม ที่ยังแย่ไปกว่านั้นก็คือ

ถึงแม้ ปารย์จะไม่ยอมลืมตาตื่น ปารย์ก็ยังร้องเรียกหา "นมขวด" ได้เหมือนเดิม "กินนมขวด" ปารย์บอกพ่อ
หลังจากจัดการกับนมขวด โดยไม่ต้องลืมตาขึ้นมาดูโลก ปารย์ก็จะเรียกพ่อ ด้วยสำเนียงอ้อนเหมือนทุกวัน "คุณฮ้อขา" (ไปเอามาจากไหน) ปารย์ยังไม่ยอมแยกระหว่าง "ฮ้อ" กับ "พ่อ" แถม "ขา" ให้อีกข้าง พ่อต้องตอบ"ครับ" ปารย์จึงจะเรียกซ้ำ "คุณฮ้อครับ" (ดีขึ้น แต่ยัง ฮ้อ เหมือนเดิม) ปารย์เรียกทุกครั้งที่กินนมหมดขวด เพื่อให้พ่อไปรับจากมือปารย์ ด้วยเข้าใจว่า ขวดนมศักดิ์สิทธิ์ ห้ามวางลงบนพื้นใดๆ เพราะพ่อส่งให้กับมือ ปารย์จึงส่งคืนด้วยมือ เช่นกัน แต่หาก เรียกคุณฮ้อขา เกิน สามครั้ง เป็นอันว่า ขวดนมขวดนั้น หมดความศักดิ์สิทธิ์ ไปโดยปริยาย เพราะปารย์จะหลับต่อแล้ว ขวดนมอยู่ตรงไหน ก็ช่างมัน บ่อยครั้ง พ่อหาขวดนมที่ปารย์อัญเชิญ ไปไว้ ไม่เจอ อยู่ไกลเกินรัศมี ที่ปารย์จะวางได้ มันคงถูกเชิญไปด้วย กิริยาที่ไม่อาจเดาได้

เสร็จเรื่องจากนม พ่อก็ต้องหาเอาขวดนมไปล้าง พร้อมนึ่ง ให้เรียบร้อย ครั้งก่อน พ่อเห็นว่ามีแค่ขวดเดียว ก็เก็บไว้ กะล้างตอนเย็น ด้วยความที่เป็นคนหัวอนุรักษ์ กะประหยัดน้ำ (เออ ขี้เกียจ) เป็นเรื่องครับ เพราะ กระบวนการนึ่งขวดนมเป็นเรื่องสำคัญ

ปารย์โวยวาย จนพ่อเปลี่ยนแผนแทบไม่ทัน เรื่องของเรื่อง จนกลายเป็นกิจวัตร ของปารย์ทุกวันนี้ พ่อต้องนึ่งขวดนม แล้วเอาน้ำร้อน มาทำให้ผสมน้ำให้อุ่น พอประมาณ จึงไปจัดการกับเสื้อผ้า แล้วอาบน้ำด้วยกัน พ่อลูก กระบวนการทั้งหมด ปารย์ยังไม่ลืมตามาดูโลกเลย
แต่ปารย์จะย้ำทุกวันว่า "น้ำอุ่นนะ" หลังจากวันที่พ่อขี้เกียจล้างขวดนม ขวดเดียว กว่าปารย์จะลืมเต็มๆตา ก็ตอนพ่อแปรงฟันให้ปารย์ เพราะค่อนข้างทุลักทุเล จนปารย์รำคาญมั๊ง แล้วมายืนปั้นจิ้ม ปั้นเจ้อ หน้ากระจก ขึ้นอยู่กับว่า วันนี้ปารย์จะเป็นตัวอะไร ส่วนใหญ่ก็ แฮ่ ได้โนเสาร์ มาแล้ว

เฮ้อ ไปโรงเรียนปานตะวันกันได้แล้ว "เด็กชายน้ำอุ่น"