ชีวิตมันก็อย่างนี้แหละ!!!!

...เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หน้าจอขึ้นชื่อ MaePle (หมายถึง ยายของปารย์) เสียงแรกที่ได้ยิน "พ่อสอนหน่อย" เสียงปารย์ตามสาย ปนความกังวล "สอนอะไร" พ่อตอบกลับไป "ไดอารี่" ปารย์ตอบ...

...สัปดาห์ที่ผ่านมา ปารย์คงโตขึ้นไปอีกระดับนึง สาเหตุคือเป็นครั้งแรก ที่ปารย์ต้องอยู่บ้านโดยไม่มี "แม่" หรือ "พ่อ" แม่ออกทำงานทะเล 5 วัน พ่อย้ายตัวเองไปปักหลัก ที่จันทบุรี ด้วยเหตุผลเยอะแยะไปหมด จนควรไปได้แล้ว ปารย์เลยต้องรบกวนยายมาอยู่เป็นเพื่อนช่วงนี้

...ต้องปรับเปลี่ยนพฤติกรรมน่าดูชม แจ้งรถตู้โรงเรียนให้มาส่งที่บ้านแทนที่จะเป็น "บ้านเด็ก" กลับมากินข้าวเย็นที่บ้าน ไม่ได้เล่นกับเพื่อนๆ ที่บ้านเด็ก (ดูจะเป็นเรื่องสำคัญ โถ่ก็อยู่กันมาตั้งแต่อายุ 3 เดือน) จัดการกระเป๋านักเรียนเอง (ไม่มีแม่คอยจัดแจงให้) ตรวจสอบตารางเรียนเอง มีหน้าที่ซักผ้าทุกวัน ทำการบ้านด้วยตัวเอง อันนี้เรื่องใหญ่ ภาษาไทย กับคณิต ปารย์ไม่มีปัญหา ลำบากก็ตรงภาษาอังกฤษนี้แหละ ลำพังพูดก็แย่อยู่แล้ว ให้อ่านโจทย์แล้วตอบ แม่เท่านั้นคือคำตอบ เมื่อไม่มีแม่ พ่อคือคนที่ติดต่อได้ โทรศัพท์เป็นไม่ยากสำหรับปารย์ แต่จะให้พ่อสอนภาษาอังกฤษผ่านโทรศัพท์ พ่อนึกถึงเทคโนโลยี 3G เลย มาซะทีสิ ต้องใช้แล้ว

...แม่เตรียมรับปัญหานี้ไว้แล้ว (ฉลาดจริง แฟนใคร) แม่ไปคุยกับป้าแต๋มก่อนไปทำงาน ขอให้ช่วยการบ้านปารย์ กรณีที่เป็นภาษาอังกฤษ ป้าแต๋มเพื่อนบ้านที่สนิทที่สุด แกเป็นอดีตคุณครู เพราะฉะนั้นไม่มีปัญหาสำหรับภาษาอังกฤษ ป.สอง ปารย์จึงต้องหอบการบ้านวิ่งไปวิ่งมา ด้วยความเข้าใจโลก

...พ่อกลับมาตอนเย็นวันศุกร์ ดูปารย์ก็มีความสุขกับการใช้ชีวิตแบบใหม่ พ่อเชื่อว่าปารย์จะสามารถใช้ชีวิตต่อไปในอนาคต ได้อย่างไม่ลำบากนัก เพราะปารย์เป็นพวก"ปรับตัว"ได้ซึ่งเป็นสิ่งที่พ่อหวังไว้แค่นั้นจริงๆ อย่างอื่นพ่อถือว่าเป็นกำไรชีวิตของปารย์เอง...