...27 เมษายน ที่ผ่านมา เป็นวันที่ดวงอาทิตย์ ตั้งฉากกับกรุงเทพฯ แต่ขอโทษ ฝนกระหน่ำแต่เช้า จนบางเขตของกรุงเทพฯ แปลงสภาพเป็นทะเล ดีว่าไม่มี ซึนามิ ตามมาด้วย
...เปล่า ปารย์ไม่ได้ไปไหนหรอก สำหรับวันครบรอบ "หนึ่งขวบกับห้าเดือน" เช้าก็ไปบ้านเด็ก กับพ่อ แทนที่จะได้ซิ่งจักรยาน ก็ต้องถูกมัด ไปใน "สีกุน" แต่บรรยากาศ ก็แปลกไปอีกแบบ เพราะมีฝนตก มาให้ปารย์ดูเล่น เย็นพ่อก็ไปรับ ถึงแม้จะเย็นกว่าปรกติ แต่ปารย์ก็ยัง เต้นได้อย่างมีความสุข หน้าทีวี
...สิ่งเป็นบ่งบอกว่า ปารย์ โตขึ้น ก็เห็นจะเป็น อารมณ์ที่ ฉุนเฉียว ง่ายขึ้น (อาจจะเป็นเพราะหน้าร้อน หนุ่มหน้าหนาว ไม่ชอบเอามากๆ) การพยายามสื่อสาร กับคนรอบข้าง แต่ขอโทษ ปารย์จะพูดแต่ภาษาปารย์ เท่านั้น จนบางที พาลโกรธพ่อ เพราะไม่ยอมเข้าใจว่าปารย์พูดอะไร พ่อเองก็พยายามบอกให้ปารย์ พูดในสิ่งที่ผู้ใหญ่เค้าพูดกัน เช่น เรียกหมาว่าหมา ไม่ใช่พ่อ หรือพยายามให้พูดว่า นม หรือ น้ำ แต่ปารย์ก็ทนไม่ไหว เดินไปหยิบ มากินเอง ด้วยความรำคาญ เพราะ ปารย์บอกแล้ว แต่ไม่มีใครเข้าใจ
...มีวันหนึ่ง ย่าโทรมาคุยกับอาลัก ปารย์ก็อยากคุยบ้าง มีแต่ "อึก" กับ "อัก" จน ย่างง! ว่าปารย์พูดอะำไร
...ระหว่างที่แม่ไปทำงานบนเรือ ปารย์ก็สบายหน่อย ตรงที่ไม่มีใครบังคับ ให้กินโน้น กินนี้ บังคับให้แปรงฟันก่อนนอน เพราะพ่อยอมปารย์เสมอ ขอเพียงให้ปารย์อารมณ์ดีไว้ก่อน แต่หลายครั้งพ่อก็ตีปารย์เจ็บๆ เหมือนกัน กว่าปารย์จะโต พ่อคงตีปารย์นับไม่ถ้วน แน่ๆ
...ในวาระที่ครบรอบ เดือน พ่อก็หวังว่า ปารย์คงสนุก กับการใช้ชีวิต ที่โตขึ้นเรื่อยๆ เพราะยังไม่ต้องมีหน้าที่ทำอะไร (ฮา) ยังไงก็พยายามกิน มื้อเช้าที่อาลักอุส่าห์ลุกจากที่นอนมาทำให้ปารย์กิน บ้างก็น่าจะดี ดีกว่าจูงมืออาลักไปซื้อยาคูล อย่างเดียว
No comments:
Post a Comment