หัวหิน ของใคร

ช่วงนี้ชีพจรลงเท้าแม่ครับ เลยลามไปลงเท้าปารย์ด้วย เราเลยเที่ยวกันซะเกือบทุกอาทิตย์ อะนะถือว่าเป็นการเรียนรู้นอกห้องเรียนละกัน

อาทิตย์นี้เราไปหัวหินกัน เรามีสปอนเซ่อร์ใหญ่เป็นน้าจูน โดยให้ที่พักโดยไม่คิดมูลค่า มีน้าน้ำเป็นสปอนเซ่อร์รองให้นั่งรถและขับให้ด้วย เยี่ยมจริงๆ ปารย์ต้องขอขอบคุณสองน้ามากๆครับ

เราเริ่มการท่องเที่ยวด้วยการไปไหว้พระที่เขาตะเกียบ ปารย์ประทับใจ ลิง + ไดโนเสาร์ ของที่วัดมาก เสียดายแม่ไม่ได้เอากล้องไปถ่ายไว้ ก่อนกลับเจ้าลิงมีโชว์โดดน้ำเล่นอีกต่างหาก แหมช่างมีความสุขกันซะจริงๆ

ต่อด้วยชายหัดหัวหิน ที่เราไปพอดีเป็นช่วงมีการแข่งขันเรือใบ Regatta 2007 พวกเราเลยทำเนียนไปถ่ายรูปกับเรือใบเก็บไว้เป็นที่ระลึก พอผู้แข่งขันที่กำลังกลับเข้าฝั่ง เดินเข้ามาให้เห็นชัดๆแม่ก็อึ้งเล็กน้อย เพราะเป็นเด็กทั้งนั้น น่าจะอยู่ระหว่าง 9-11 ปี เด็กน้อยแข่งขันในส่วนของ เรือใบซุบเปอร์มดที่คนไทยรู้จักกันดี มีเด็กจากหลายชาติ เด็กเหล่านี้น่าทึ่งนะ ในเรือมีเขาเพียงคนเดียวบังคับใบเรือให้หันไปในทิศทางที่จะทำให้เรือแล่นไปได้ ซึ่งแม่คิดว่าไม่ง่ายนะ ที่จะไปให้ไปในทิศทางที่ต้องการ และเด็กๆที่บังคับเรือใบคนเดียวได้นี้ก็ต้องมีความมั่นใจในตัวเองมากทีเดียว









สำหรับปารย์เรือใบยังไกลไป ตอนนี้ก็เล่นที่ชายหาด ไล่จับจระเข้ วาดรูปบนทรายไปก่อนนะ



นอกจากเขาตะเกียบแล้วน้องปารย์ยังได้ไปไหว้พระวัดห้วยมงคล ที่องค์ใหญ่ มาก มาก มาก ด้วย ก่อนกลับเราแวะพระที่นั่งมฤคทายวัน กันพระที่นั่งยังคงสวย ร่มรื่น และยินดีต้อนรับผู้มาเยือนเสมอ เดี๋ยวนี้ด้านในบริการให้เช่าจักรยาน และมีทางเดินศึกษาธรรมชาติด้วยนะ เสียดายเวลามีไม่พอ ไปยืนแอบๆ ดูที่หอดูนก (หรือดูวิว)หนะเห็นมีนกเยอะมาก

ปิดท้าย

หัวหินวันนี้ เหมือนหาดที่มีเจ้าของ โรงแรมตั้งประชิดหาด ทางเข้าออกมีไว้สำหรับแขกเท่านั้น (ย้ำแขกเท่านั้น ถ้าเป็นคนไทยต้องโดนถามก่อนว่าจะไปไหนครับ) ทางลงหาดสาธารณะแคบนิดเดียว ซึ่งลงไปปุ๊บก็จะจ๊ะเอ๋กับม้า ร่มชายหาดที่กางติดกันเป็นพรืด (สลัมชายหาด) และหาดดำๆ ส่วนทางลงหาดของโรงแรมนั้นหละ เมื่อลงมาจะเจอทรายขาวสวย ฮ่า ฮ่า มันผิดกันครับ สิ่งอำนวยความสะดวกอย่างห้องอาบน้ำสาธารณะ ก็น้อยจัง ราวกับจะบอกว่าที่นี่ไม่ค่อยยินดีต้อนรับคุณครับ โปรดอย่าเล่นน้ำ โปรดอย่าอยู่นาน เดี๋ยวจะเกะกะแขกโรงแรม

แม่เพิ่งอ่านหนังสือของคุณบัณฑิต อึ้งรังษี วาทยากรไทย ฝีมือระดับโลกมาใหม่ๆ ประโยค “คนไทยไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน (แม้แต่ในประเทศไทย) ก็เป็นบุคคลชั้นสอง” มันยังวนเวียนอยู่ในหัว พอเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย วิ่งเข้ามาถามขณะกำลังก้าวเข้าเขตโรงแรมว่า จะไปไหนกันครับบบบ เท่านั้นแหละประโยคของคุณบัณฑิตมันดังกระหึ่ม แทบทะลุหูออกมา พลางคิดในใจว่าถ้าตรูเป็นชาวต่างชาติ จะรีบวิ่งปรี่เข้ามาถามอย่างนี้หรือเปล่า

อะนะแม่อาจคิดมากไปก็ได้ คุณเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเขาอาจเพียงทำตามหน้าที่ ที่ต้องถามทุกคน ไม่ว่าไทยว่าแขก หรือเขาอาจกลับเราจะหลงเดินผิดทางเลยรีบวิ่งมาถามเพื่อให้ความช่วยเหลือ แต่จังหวะนั้น ธรรมะมาไม่ทัน แม่เลยคิดได้เพียงว่าฉันจะไม่สนับสนุนกิจการใดๆของโรงแรมนี้ (ฮ่า ฮ่า ถึงอยากจะสนับสนุน ก็คงไม่มีปัญญา เพราะทุนทรัพย์เป็นอุปสรรคอยู่ดี)