วันพ่อ ปีที่ 2 ของลูกปารย์

ลูกปารย์ ได้จุดเทียนถวายพระพรในหลวง กะพ่อ และเพื่อนบ้านด้วยแหละ ไม่รู้ปารย์รู้สึกไงนะ เห็นทำหน้างงๆ และฮำเพลงความถี่ต่ำที่แม่ไม่เข้าใจ

เย้ สองขวบแล้ว แล้วยังไงต่อ!!

ผมครบสองขวบเต็มเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา แต่นั้นแหละไม่ต่างอะไรจากวันก่อนๆนะหรอก
ตื่นสาย เพราะพ่อไม่ยอมตื่น โดนจับอาบน้ำเหมือนทุกวัน ดีแต่เป็นน้ำอุ่น พ่อพาไปนั่งรถเล่น... อ้าวไปบ้านยาย...

แม่ไม่อยู่ หลายวันแล้ว เหมือนโดนทิ้งในนิยายรันทดเลย เปล่าแม่ไปทำงานไกล วันเกิดผมเลยต้อง จดๆจ้องกันอยู่
มีพี่กานต์ วาดรูปให้เป็นการ์ดวันเกิด นึกว่าวาดรูปเหมือนผม แกบอกรูปลิง ที่เขาเขียว พ่อก็ดันลืมไว้บ้านยายอีก พี่นามให้กระบี่ไร้ใจมาหนึ่งอัน ญาติๆเลยเจ็บกันไปตามๆกัน

ยายอี๊ดให้หมวกหมา สำหรับหมาหรือเปล่า ทวดหนูไม่สบายอยู่ ยังหาเสื้อสวยมาให้ตั้ง 2 ตัว ที่ถูกใจ พ่อเอารถคันสีแดงสวย มาจากไหนไม่รู้
แว่วๆ ว่าน้าที่ทำงานให้มา อันนี้หวง ขอบอก ว้าเมื่อไรแม่จะกลับ คิดถึงแล้ว เบื่อพ่อ อ่านแต่รามเกียติ์อยู่นั้นแหละ

เข้าแล้วพ่อ!!!

น้าเจิด ยิงงงงง
งานนี้ช่วยพ่อลุ้นเหนื่อย

เที่ยวเขาดิน อีกที

วันนี้ ปารย์ พายายไปเที่ยวเขาดิน ตามแผนที่แม่วางไว้
พ่อ เปลี่ยนแผนจากไปทำงาน เป็นไปกับเราด้วย

แม่บอกจะไปตั้งชื่อ ลูกม้าลาย ที่เกิด เมื่อวาน "4 พย" มั๊ง (ตามข่าว)
แม่บอกว่า เกิดในไทย ก็ต้องชื่อ "ลายไทย" เก๋ไหม๊ล่ะ

งานนี้ได้ดู เผ่ามาไซ (กระโดดสูง) กับหนุ่มเคนยา (Kenya boy) เป็นของแถม
สิ่งที่ประทับใจปารย์ มากที่สุด นอกจากลงจักรยานน้ำ แล้ว คงเป็นตัว อา อา อา อา นกสีดำสนิท อา อา อา

ไหนพ่อบอก ว่า กา ไง มันเป็นตัว อา อา อา ต่างหาก

ผมหล่อไหม๊ครับ

เป็น Version ใหม่ล่าสุด ต้อนรับ 2 ขวบเต็ม

วันนี้!!

วันวาน!!

ผมพามาเยี่ยมบ้านครับ

....พ่ออาสา บินขึ้นไปถ่ายรูป หลังคาบ้านมาให้ดู
ปารย์เลย เอามาฝาก ใครมาบ้าน จะได้ไม่หลง

...ว่าแต่ใครจะมา ยกมือขึ้น...

วันนี้สอนน้าๆ update website ที่บ้านน้าเอ๋

..น้าๆ อยากมีส่วนร่วมกับ webblog ของนู่ พยายามจะทำ web ซึ่งปารย์ก็ยินดีจะแนะนำเทคโนโลยีให้อยู่แล้ว
ยังไง ก็พยายาม update กันบ้างนะ

พาปารย์ไปดูละครใบ้

แม่พาปารย์ไปดูละครใบ้ (Pantomime in Bangkok ครั้งที่ 8) กับน้าปุ๊ก น้าปุ๋ย น้าฉัตร พี่นาม พี่เอริทร์ ที่หอประชุมใหญ่เมืองไทยประกันชีวิต เมื่อวันที่ 3 ก.ค. ที่ผ่านมา น้าปุ๋ยเขาเป็นขาประจำ รู้สึกว่าจะติดตามมาตั้งแต่ครั้งที่ 3 หละมั้ง จนครั้งนี้เป็นครั้งที่ 8 แล้ว (เหนียวแน่นจริงๆ) ตอนแรกแม่ก็ลุ้นนะว่าปารย์จะยอมนั่งดูอยู่นิ่งๆได้ไหม ถึงกับเตรียมจองที่นั่งริมแถว เผื่อปารย์เบื่อจะได้รีบอุ้มออกไป ไม่อยากให้เสียงปารย์ไปรบกวนการดูละครของคนอื่น ก็มันละครใบ้นี่นะ ถ้ามีเสียงอื่นแทรกก็คงเสียอรรถรสแย่เลย แต่เชื่อไหมตลอกเวลา 4 ชั่วโมงจาก บ่าย2 ครึ่ง ถึง บ่าย 4 ครึ่งปารย์ไม่โวยวายเลย มีแต่ช่วงพักครึ่งเท่านั้นที่ออกลายวิ่งเล่น ขึ้นลงบันไดหอประชุมซะทั่ว แต่พอเริ่มการแสดงก็นั่งตั้งใจดู ถึงแม้จะมีขยับไปมาบ้างแต่ก็ไม่มาก ดูสนใจกับการแสดง บางครั้งก็นั่งดูเงาสะท้อนของการแสดงบนเวทีไปที่เสา ซึ่งแม่เดาเอาว่าอาจเป็นวิธีการดูเฉพาะตัวที่เพิ่มอรรธรสให้กับละครก็ได้มั้ง มีบางครั้งหัวเราะออกมา แต่ก็ไม่รู้หัวเราะตามคนอื่นหรือดูเข้าใจแล้วหัวเราะในการแสดง แต่อะนะ อย่างหนึ่งที่แม่รู้ก็คือปารย์ชอบดูการแสดง คราวหน้าแม่จะพาไปดูอีกนะ

ไปเยี่ยมปู่กะย่า!!

...หลังจากที่แม่กลับมาจากเรือวันที่ 18 พค. เราก็ได้เดินทางไกลกันโดยมีพ่อเป็นสารถี คราวนี้พ่อกะแม่ พาผมนั่งรถเล่น โดยมียาย กะน้าปุ๊ก อ้อ อาลัก อีกคนไปด้วยกัน รวมผมก็ 1..2..3..4... 6 คน ผมก็สนุกสนานซิครับ ปีนไปหน้าที กระโดดมาหลังที แถมมีฝนตกให้ดูเป็น MV โศกๆ ไปตลอดทาง

...แม่ขอยืมกล้องวีดีโอ น้าปุ๊ย ไปด้วย นัยว่าจะทำ สารคดี การเดินทาง อะไรเทือกนั้น เราไปถึงบ้านย่า กันจริงๆ วันที่ 22 พค. ยังหรอก ผมจะยังไม่เล่าอะไร มากมาย เห็นพ่อกำลังยุ่งๆ กับ วีดีโอ กับรูปถ่าย ผมเลยอยากให้พ่อทำให้เสร็จ ก่อนแล้ว จะมาเล่าให้อ่านเล่นกัน ไม่รู้รอจนลืม หรือเปล่า เร่งหน่อยพ่อ!!!

พ่อหนีปารย์ไปไหน!!

...วันที่ 10 กับ 12 ที่ผ่านมา อาลัก อุ้มปารย์ขึ้นไปนอน ปารย์รอพ่อไม่ไหว มันง่วง
แต่ตกดึก พ่อก็เป็นคน เอาน้ำให้ปารย์กิน ทุกครั้ง และก็นอน ด้วยกัน ยันสว่าง

...พ่อหนีปารย์ไปเที่ยวที่ไหนมาเหรอ??? แว่วๆ ว่าพ่อบอกปารย์ไว้เหมือนกัน แต่ไม่ค่อยได้สนใจฟัง
พ่อจะงาน สวด ที่วัด อะไรสักอย่างนี้แหละ

...พ่อต้องไปอีกกี่วันเหรอ จะปล่อยให้ ปารย์นอน โดยมี อาลักนั่งเฝ้า อีกไหม๊น๊อ!!

ลุงสายัญ!! 

ลุงสายัญ มาเยี่ยม!!

...วันศุกร์ที่ 6 พฤษ์ ที่ผ่านมา ลุงสายัญ โทรหาพ่อแต่เช้ามืด บอกว่ามาถึงแล้ว เป็นอีกวันที่ลุงมาเยี่ยมบ้านเรา ลุงสายัญเป็นเพื่อนพ่อ มาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม (นานแค่ไหน ปารย์ไม่รู้) เป็นคนเรือ พ่อบอกอย่างนั้น คงหมายถึงทำงานบนเรือมั๊ง

...พ่อถามลุงได้ความว่า จะบินไปรับตำแหน่ง "ต้นกล" ที่สิงคโปร์วันอาทิตย์นี้ (มันหนักไหม๊ ไอ้ตำแหน่งนี้) ลุงแกตัวใหญ่ดี เช้าๆอุ้มปารย์เที่ยวได้ไม่เบื่อ ชอบซื้อผลไม้ คราวละเยอะๆ มาไว้ที่บ้าน คราวนี้ มีกลิ่นทุเรียนหึ่งบ้านเลย

...แว่วๆจากพ่อว่าลุงสายัญกำลังมีน้องเป็นของตัวเอง หลังจากเล่นอยู่กับลูกคนอื่น ไปทั่วแล้ว (รวมถึงปารย์ ด้วยไหม๊เนี้ย) แต่เห็นลุงบอกพ่อว่าจะกลับมาอีกที ก็เดือนพฤศจิแน้ อีกกี่เดือนละ

...เย็นวันเสาร์ ลุงชวนพ่อ อาลัก และเอาปารย์ไปด้วย กินข้าวนอกบ้านกัน ปารย์ชอบซิ มีสาวๆ มาอุ้ม ไปโน้นที ไปนี้ที ไม่ค่อยได้กินอะไรกับเค้าเลย

...เช้าวันอาทิตย์ ปารย์ตื่นสายหน่อย พ่อไม่รู้ไปไหนแล้ว ปารย์เดินเรียกหา (แถมน้ำตานองแก้มไปด้วย) พ่อแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ปารย์เลยช้าที่สุด เดินออกนอกบ้านมา เอ๊ะ ทำไมคนเยอะแยะไปหมด ลุงสายัญแต่งตัวหล่อ นอนที่เปล บอกว่าเค้าแต่งงาน บ้านตรงข้าม ปารย์ไม่สนใจ แต่จะเดินยังไงล่ะ นี้มันที่ผมเดินประจำนะ

...พ่อจัดตะกร้านม กับกระเป๋าผ้า เอ๋ ลุงสายัญ ไปบ้านยายกับเราด้วยเหรอ พ่อบอกให้ติดรถเราไปหาแท็กซี่ จะง่ายกว่า อ้อลุงบอกจะไปรับตำแหน่งใหม่ ล่ะซิ กลับมาเยี่ยมปารย์อีกนะ...

น้าปุ๊ยเก่ง!!

...วันเสาร์ที่ผ่านมา(30 เมษายน) พ่อเอาผมไปทิ้งไว้กับ น้าปุ๊ย น้าปุ๊ก บ้านยาย เหตุเพราะจะหนีเที่ยว ผมก็ชอบซิครับ มีคนเอาใจเยอะกว่าอยู่กับพ่อเป็นไหนๆ

...แต่วันนี้ แปลกเพราะ น้าปุ๊ก จับผมนั่งรถ ไปไกลลิบ มีน้าปุ๊ย พี่นาม(น่าจะเป็น "น้านาม" นะ แต่แกไม่เล่นด้วย หากเรียกแกว่าน้า คนเราไม่ชอบแก่ กันเหรอ) พาไปดูละครใบ้ ผมก็ งงๆ แต่ หนุกดี กว่าจะกลับบ้านกัน ผมอดกินข้าวกลางวันเลย ตื่นอีกที ถึงบ้านซะแล้ว

...งานนี้ เห็นเล่ากันว่า น้าปุ๊ย ไปรับรางวัล จากการประกวด "นิทานสำหรับเด็ก" ของมูลนิธิเด็ก เป็นรางวัล อะไรไม่รู้ แต่น้าแกก็เก่งจริงๆนะ คว้ารางวัลมาได้ เอาไว้ผมไปถามแกใหม่ ว่าแกได้รางวัลอะไร กันแน่ เห็นแกเก่ง ทำขนมนึกว่าประกวดขนม แต่ผมงอม เพราะกลับมาแถมเอาน้ำมูกใสๆ มาฝากให้พ่อด้วย เลยโดนบังคับบีบคอให้กินยาหวานอีกแล้ว

...แต่....ไม่เห็นแกเล่านิทานให้ผมฟังบ้างเลย เก็บมุกไว้ล่ารางวัล หรือเปล่า น้า

I'm growth up! 

หนึ่งขวบกับห้าเดือน!!!

...27 เมษายน ที่ผ่านมา เป็นวันที่ดวงอาทิตย์ ตั้งฉากกับกรุงเทพฯ แต่ขอโทษ ฝนกระหน่ำแต่เช้า จนบางเขตของกรุงเทพฯ แปลงสภาพเป็นทะเล ดีว่าไม่มี ซึนามิ ตามมาด้วย

...เปล่า ปารย์ไม่ได้ไปไหนหรอก สำหรับวันครบรอบ "หนึ่งขวบกับห้าเดือน" เช้าก็ไปบ้านเด็ก กับพ่อ แทนที่จะได้ซิ่งจักรยาน ก็ต้องถูกมัด ไปใน "สีกุน" แต่บรรยากาศ ก็แปลกไปอีกแบบ เพราะมีฝนตก มาให้ปารย์ดูเล่น เย็นพ่อก็ไปรับ ถึงแม้จะเย็นกว่าปรกติ แต่ปารย์ก็ยัง เต้นได้อย่างมีความสุข หน้าทีวี

...สิ่งเป็นบ่งบอกว่า ปารย์ โตขึ้น ก็เห็นจะเป็น อารมณ์ที่ ฉุนเฉียว ง่ายขึ้น (อาจจะเป็นเพราะหน้าร้อน หนุ่มหน้าหนาว ไม่ชอบเอามากๆ) การพยายามสื่อสาร กับคนรอบข้าง แต่ขอโทษ ปารย์จะพูดแต่ภาษาปารย์ เท่านั้น จนบางที พาลโกรธพ่อ เพราะไม่ยอมเข้าใจว่าปารย์พูดอะไร พ่อเองก็พยายามบอกให้ปารย์ พูดในสิ่งที่ผู้ใหญ่เค้าพูดกัน เช่น เรียกหมาว่าหมา ไม่ใช่พ่อ หรือพยายามให้พูดว่า นม หรือ น้ำ แต่ปารย์ก็ทนไม่ไหว เดินไปหยิบ มากินเอง ด้วยความรำคาญ เพราะ ปารย์บอกแล้ว แต่ไม่มีใครเข้าใจ

...มีวันหนึ่ง ย่าโทรมาคุยกับอาลัก ปารย์ก็อยากคุยบ้าง มีแต่ "อึก" กับ "อัก" จน ย่างง! ว่าปารย์พูดอะำไร

...ระหว่างที่แม่ไปทำงานบนเรือ ปารย์ก็สบายหน่อย ตรงที่ไม่มีใครบังคับ ให้กินโน้น กินนี้ บังคับให้แปรงฟันก่อนนอน เพราะพ่อยอมปารย์เสมอ ขอเพียงให้ปารย์อารมณ์ดีไว้ก่อน แต่หลายครั้งพ่อก็ตีปารย์เจ็บๆ เหมือนกัน กว่าปารย์จะโต พ่อคงตีปารย์นับไม่ถ้วน แน่ๆ

...ในวาระที่ครบรอบ เดือน พ่อก็หวังว่า ปารย์คงสนุก กับการใช้ชีวิต ที่โตขึ้นเรื่อยๆ เพราะยังไม่ต้องมีหน้าที่ทำอะไร (ฮา) ยังไงก็พยายามกิน มื้อเช้าที่อาลักอุส่าห์ลุกจากที่นอนมาทำให้ปารย์กิน บ้างก็น่าจะดี ดีกว่าจูงมืออาลักไปซื้อยาคูล อย่างเดียว

น้องปารย์ตื่นสาย!!

...ที่ต้องพูดถึงเรื่องนี้ เนื่องจากปรกติน้องปารย์เป็นคนตื่นเช้า ถึงเช้ามากประมาณ ตีห้า ตีห้าครึ่ง ก็ไม่อยากจะนอนแล้ว ด้วยเพราะเข้านอนเร็วมั๊ง

...แต่เมื่อวานเย็น พ่อไปรับน้องปารย์จากบ้านเด็ก เห็นน้องปารย์เต้น อย่างเมามัน ที่หน้าทีวี เพลงอะไร พ่อก็ไม่เคยได้ยิน ขณะที่พี่ๆ น้องๆ คนอื่นนั่งดูกันอย่างเสียไม่ได้ ดูมันไปอย่างนั้นแหละ
พ่อเรียกปารย์ หลายครั้ง ปารย์ก็หันมายิ้ม และเต้นต่ออย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนจบเพลง และอีกเพลง พ่อเห็นว่า น้องปารย์คงไม่ยอมกลับบ้านแน่ๆ หากปล่อยให้เป็นเช่นนั้น ต่อไปเรื่อยๆ จึงตัดสินใจขณะเพลงจบลง ก่อนขึ้นเพลงใหม่ พ่อเดินไปคว้าตัว เหมือนลักพาตัว ไปจากทีวี น้องปารย์ ทำท่าฮึดฮัด อยู่เหมือนกัน แต่ก็ไม่มาก

...มาถึงรถซิ โวยวายใหญ่ กว่าจะสงบ พ่อต้องจูนวิทยุ ไปคลื่น 105 Smoonth FM แต่เป็น Hip Hop นะ ทั้งพ่อ ทั้งลูก โยกหัวกันไป หัวเราะกันไป อย่างมีอารมณ์ร่วมกับเพลง พ่อนะไม่เข้่าใจหรอก เพลงมาว่าไง แต่ไม่รู้ว่าน้องปารย์จะคิดยังไง

...วันนี้แปลกอีกอย่าง คือน้องปารย์ เดินเล่นได้ซักพัก ก็เดินเข้าบ้านเอง ไม่ใช่วิสัย ที่จะเห็นได้ง่ายๆ เดินหาขวดน้ำ แล้วมานอนกินอย่างมีความสุข ท่าทางเหมือนหมดแรง คงเป็นผลของการเต้นโชว์ ที่บ้านเด็ก จนพ่อกินข้าวเสร็จ อาลัก เปลี่ยนขวดน้ำเป็นขวดนม น้องปารย์ ก็กินต่อจนเกืิอบหมด ตามนิสัย แล้วร้องขอน้ำใหม่ ท่าทางอยากกินน้ำอย่างเดียว

...พักใหญ่น้องปารย์อึ อาลักเลยให้อาบน้ำด้วยซะเลย หลังใส่กางเกงได้ น้องปารย์ก็กินน้ำต่อ กว่าจะยอมใส่เสื้อ เล่นให้รอซะเกือบหลับ แต่น้องปารย์ทำท่าจะหลับซะดื้อๆ อย่างงั้นแหละ พ่อเลยชวนน้องปารย์ขึ้นนอน ยังไม่สองทุ่มเลย...

...ผิดคาด พอเข้าห้องนอน แอร์เริ่มเย็นขึ้น น้องปารย์ เริ่มมีแรง เดินหยิบโน้น เล่นนี้ คว้านั้น เขวี้ยงไปทางโน้น สารพัด ไม่มีที่ท่าว่าจะนอน หรือหาวให้เห็นเหมือนอยู่ข้างล่าง จนเวลาล่วงเลยไปไกล พ่อหลับๆ ตื่นๆ ตามจังหวะที่น้องปารย์ มาชวนชี้ ให้ดู ส่งนั้นให้รับ ตามนิสัย จน สามทุ่มกว่า จวนจะสี่ทุม พ่อไม่ไหวแล้ว เลยจับน้องปารย์ มากินน้ำนอน นั้นถึงจะยอมหลับกันได้

...กลางดึก ก็มีร้องหาน้ำ เป็นระยะๆ จนพ่อต้องเติมน้ำใหม่อีก ขวด เช้านี้ปารย์ไม่ตื่นมาปลุกพ่อ หกโมงแล้ว พ่ออาบน้ำ กลับมา ปารย์ยังเหมือนเดิม จนหกโมงครึ่ง พ่อเลยอุ้มปารย์ทั้งที่หลับ ลงข้างล่าง พ่องง ปารย์ยังหลับต่อได้ อาลักทำมื้อเช้าไว้ให้ คงไม่ได้อวดปารย์ พ่อเห็นท่าไม่ดี จึงปลุก พร้อมกับให้อาลักพาปารย์ไปล้างหน้า ออกมาให้กินนมพร้อมแต่งตัว ไปบ้านเ้ด็ก โดยจักรยาน ฮัมเพลงกันไปอย่างมีความสุข คงชาร์ทแบตเต็มที่ เตรียมไปเต้นโชว์ต่อไป

มันใช่อย่างนั้น เหรอพ่อ !! 

น้องปารย์ กับ ยาคูล!!

...เป็นที่ทราบกันในหมู่ญาติมิตร ว่าถ้าไม่ใช่ "น้ำมะพร้าว" แล้วน้องปารย์ ขอเป็น "ยาคูล" ไม่แน่ใจว่าแอบไปชอบ "สาวยาคูล" เข้าหรือเปล่า พ่อพยายามสืบอยู่..

...ถึงขั้นแม่เปิ้ล ลงทุนซื้อตุนไว้ "แปดขวด" ก่อนออกเรือ แต่คงได้แต่ตุนไว้จริงๆ เพราะแม่เปิ้ลลืมเอากลับบ้าน ก่อนไปเรือ (ปารย์ ฮาไม่ออก)

...ไม่รู้ว่า อาลัก จะลองใจหรืออย่างไร พ่อไม่ทราบได้ วันแรกที่ไปรับน้องปารย์ มาจาก "บ้านเด็ก" อาลัก เอาใจโดยการซื้อ ยาคูล ให้ 1 ขวด ก่อนเข้าบ้าน...

...อาลัก คงไม่รู้หรอกว่า การทำเช่นนั้น เป็นการทำผิดมหันต์ เพราะ วันที่สอง น้องปารย์ เดินเข้าร้านเอง โดยไม่ต้องมีใคร เชื้อเชิญ เป็นอันรู้กันกับเจ้าของร้าน โดยไม่ต้องสั่ง "น้องยาคูล 1 ขวด" น้องปารย์ ก็เดินออกจากร้านพร้อม ยาคูล คู่ใจ

...รปภ. หมู่บ้าน คงจะได้เห็นภาพนี้ ไปอีกหลายวัน จนกว่า แม่เปิ้ล จะเอา ยาคูล แปดขวด ที่ตุนไว้ มาให้น้องปารย์...

ปารย์ กับ พ่อ! (รอบนี้นาน)

...วันนี้(19 เมษ์) เป็นวันแรก ที่ปารย์ต้องอยู่กับพ่อ โดยที่แม่ไปทะเล!! กำหนดการ 1 เดือน นานพอดู..

...ปารย์ไปบ้านเด็ก ด้วยอารมณ์สดใส เพราะแม่ยังไปส่งได้ แต่พอตกเย็น เห็นหน้าพ่อ มารับ ทั้งที่ไม่ได้มาสายแต่อย่างไร ปารย์กลับร้องไห้ อย่างเสียใจสุดซึ่ง (คงไม่คิดว่า ที่แม่บอกว่าจะไม่อยู่ เป็นจริง!!) เป็นครั้งแรกที่พ่อต้องขับรถ ไปพร้อมกับอุ้มปารย์ไว้บนตัก ลำบากมาก (พ่อขาสั้น เกินที่จะทำอย่างนั้นได้สะดวก) แต่มันก็พอที่จะให้ปารย์สงบได้ พ่อยอม(กรอดๆ)

...ถึงบ้านปารย์คงยอมรับแล้วว่า จะไม่มีแม่อยู่ด้วยซักพัก จึงใช้ชีวิตอย่างปรกติ โดยการงอแงไม่ยอมเข้าบ้านเหมือนเดิม (ฮา) นั่งรถจักรยานเล่นกับพ่อพักใหญ่ เล่นกับพี่แพ็ท พี่บิกส์ แล้วก็โดนอุ้มเข้าบ้านด้วยอาการ ฮึดฮัด

...ที่บ้านมีอาลัก ทำกับข้าวอยู่ ปารย์ก็พยายามไปช่่วย อย่างสุดความสามารถ จนถึงขั้นยื่นแย้งกัน พ่อไม่เห็นว่ากำลังแย้งอะไรกัน แต่สุดท้ายคงตกลงกันได้ดี

...หมดวันด้วยความสงบสุข ปารย์อาบน้ำโดยมีอาลัก พยายามช่วย หรือพยายามจับอาบอยู่ แล้วพ่อลูกก็ขึ้นไปนอน ก่อนปารย์หลับไป พ่อเล่านิทานโดยการอ่านเรื่อง ซาร์ วีรบุรุษ แต่ปารย์ ก็อยากจะปิด กล่องใส่ยา มากกว่า เปิดปิด กัน หลายสิบรอบ จนหลับ....

...เช้าวันที่ 20 เมษ์ อาลัก ทำปลาต้มกับข้าวให้ปารย์ กิน แต่ปารย์อร่อยอยู่ไม่กี่คำ ก็เลิก พ่อเลยจับปารย์อาบน้ำซะ ก่อนไปบ้านเด็ก ปารย์ขอกินนม โดยการชี้แล้วโวยวายไปกระป๋ิองนม ซึ่งเป็นอาการบอกว่าอยากกิน (อันธพาลน่าดู) เราไปบ้านเด็กโดยจักรยาน ดูปารย์ชอบ ฮัมเพลงไปตลอดทาง ระหว่างทางก็ชี้โน้น ชี้นั้น

...พอถึงบ้านเด็ก แทนที่ปารย์จะเดินเข้าบ้าน กลับโผ้หาพ่อ จนเดือดร้อนป้าอิม ต้องลากตัวไป

...แล้วเจอกันตอนเย็นนะ พ่อขอให้อาลัก ไปรับปารย์ตอนเย็น

Parn on the train!!! 

I like all of princess!! 

Disney On Ice in Bangkok 

สวดมนต์

ผมเห็นแม่นั่งพนมมือ แล้วพูดๆ ๆ อะไรสักอย่าง ซึ่งคงไม่ได้พูดกับผมแน่นอน เพราะไม่เห็นแม่สบตาผมเลย สักพักแม่ก็ก้มลงไป เอาหัวกับมือไปซุกกับหมอน แม่ทำอย่างนี้เกือบทุกคืนก่อนนอนนะถ้าไม่ง่วงเกินไป ผมไม่เข้าใจหรอกว่าแม่ทำอะไร


เมื่อคืนตอนแม่กำลังทำอย่างที่เล่ามาแล้ว ผมก็เลยลองทำบ้าง ก็แค่นั่งข้างๆแม่ เอามือมาชนกัน แล้วส่งเสียงออกมา สักพักแล้วก็เอามือสองข้างไปซุกที่หมอนแม่ ผมทำอยู่สองครั้ง พอแม่เลิกทำแล้ว แม่หอมผมฟอดใหญ่ แล้วพูดว่าลูกปารย์เก่งจัง ...สวดมนต์...ได้แล้ว ดูแม่จะปลื้ม มากๆๆๆ ที่ผมทำตาม สงสัยไม่ค่อยมีใครทำตามมั้ง...

ผม 1 ขวบ 4 เดือนแล้ว!! 

เมื่อผมอายุ 1ขวบ 4 เดือน

สวัสดีครับ...
ผมหายไปนานหลายเดือนเลย แต่ผมคิดว่ามิตรรักนักอ่านทุกท่านคงเข้าใจ ก็บันทึกที่ผมเขียนมันเป็นบันทึกพัฒนาการใช่ไหมครับ แต่หลายเดือนที่ผ่านมา ผมแทบไม่มีพัฒนาการอะไรใหม่ๆ ผมก็เลยไม่มีอะไรจะเขียน (ผู้ใหญ่เขาเรียกว่าข้ออ้างครับ) ถึงมันจะฟังดูเป็นข้ออ้างไปหน่อย แต่มันก็อยู่บนพื้นฐานของความเป้นจริงกว่า 50% นาครับ คือพัฒนาการของผมในตอนนี้ก้ไม่ได้มีอะไรคืบหน้าไปกว่าการเดินได้ไปสักเท่าไรเลย จะให้สวัสดี บ๊ายบาย ส่งจูบ ก็พอได้อยู่ครับ แต่ไม่ถึงขนาดกดปุ่มทำได้ตามคำสั่งเหมือนเด็กบางคน พูดก็ยังไม่ได้ครับ อันนี้จะว่าผมไม่ได้นะครับ ทีคนบ้านย่าพูดภาษาใต้ คนบ้ายายพูดภาษากลาง บิ๊กเบิร์ดพูดภาษาอังกฤษ ผมยังไม่เคยว่าเลย ผมรับฟังทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน ยิ้ม... หัวเราะ...บ้างประปรายแล้วแต่อารมณ์ ญาติผู้ใหญ่ ใครๆมาทักผม ผมมักตีหน้าเรียบเฉยครับ คือมันเป็บบุคลิกส่วนตัวนะครับ แต่ผมมักโดนบ่นว่า

แหมไม่ยิ้มเลย

ยิ้มยากจัง

อะไรประมาณนี้ ผมว่าเป็นเด็กเล็กนี่ลำบากไม่น้อยไปกว่าพวกดาราเลยนะครับ ต้องคอยยิ้มให้คนนั้นคนนี้ ไม่งั้นจะโดนว่า ถ้าเป็นแบบนี้โตขึ้นผมเปลี่ยนใจไม่เป็นดาราแล้วดีกว่า ถึงแม้จะรู้ตัวมาตลอดว่าตัวเองหล่อมากก็ตาม ไปเป็นยามหรือนักกีฬาเดินทนคงจะเข้าทางมากกว่า เพราะผมยังคงไม่ยอมนอน และเอาแต่เดินไปเดินมา นับรวมระยะทางในหนึ่งอาทิตย์ ผมว่าคงไม่น้อยกว่าระยะทางกรุงเทพ-อยุธยา แน่

ดูเหมือนผมจะเป็นแค่เด็กน่าเบื่อๆ คนหนึ่งใช่ไหมครับ ผมรู้ครับว่าชีวิตผู้ใหญ่ก็น่าเบื่อ ซ้ำซาก ก็อยากจะมาหาอะไรแปลกใหม่ให้ชุ่มชื่นหัวใจจากเด็กๆบ้าง แต่กลายเป็นว่าผมเอาแต่เดินไปเดินมา ไม่พูดไม่จา ไม่ยิ้ม ไม่แย้ม ต่างจากเด็กหลายคนที่อายุ 1 ขวบ กับ 4 เดือนแบบนี้ กำลังน่ารักเลย ถ้าเป็นเด็กผู้หญิงก็คงจะ จ๊ะ จ๋า คะ ขา น่าหมั่นไส้ ถ้าเป็นเด็กผู้ชายก็คงจะซุกซน ยิ้ม หัวเราะ ทำหน้าทะเล้น เจอเพลงโฆษณาในทีวี สนุกๆ ก็คงจะร้องตาม เต้นตาม เป็นที่น่าเอ็นดู แต่ผมขอยื่นยันครับว่ามันเป็นบุคลิกส่วนตัว ผมพอใจจะเดินไปมา หาค่าความชื้นสัมพัทธ์ที่แตกต่างกันในแต่ละพื้นที่ พอใจจะใช้ฝ่าเท้าสัมผัสพื้นผิวที่แตกต่างกันของ อิฐ ปูน ทราย ไม้ สนามหญ้า พื้นดิน พอใจจะหยิบจับของชิ้นเล็กชิ้นน้อย ไม่ว่าจะเป็นเศษกระดาษ เศษขนมปัง ชิ้นส่วนตัวต่อ ที่ดูเหมือนๆกัน ซ้ำไปซ้ำมา เพราะรู้ว่าอะไรที่ดูเหมือนๆกัน อาจจะไม่ได้หมายความว่า ทุกชิ้นเหมือนกันจริงๆ

ผมเคยได้ยินพวกผู้ใหญ่สอนให้เด็กที่โตแล้ว ให้มีความเป็นตัวของตัวเอง ผมอาจจะแก่แดดไปสักหน่อย ที่มีความเป็นตัวของตัวเองสูงตั้งแต่ยังไม่สองขวบ ผมรู้ว่าคาแรคเตอร์ของตัวเองเป็นแบบนี้ หล่อ เข้ม ยิ้มยาก พูดน้อย (พูดยังไม่ได้) แต่ฉลาด ลุ่มลึก ผมแค่อยากจะรักษาคาแรคเตอร์ของตัวเองเอาไว้ อุ๊ย... ฟังดูเป็นดาราระดับซุปเปอร์สตาร์ ยังไงก็ไม่รู้นะครับ แหมของอย่างนี้มัน Born to be น่ะครับ ช่วยไม่ได้จริงๆ

Cleaning Day!!! 

จันทบุรี

เดือนก่อน (กุมภาพันธ์) หลังวันแห่งความรัก พ่อ พาผมไปเที่ยว จ.จันทบุรี
ผมก็สนุกนะซิ ได้ดูทะเลด้วย โอ๊ย มันช่างกว้างใหญ่อะไรเนี้ย นึกว่าใหญ่ว่าสระที่หมู่บ้านซักหน่อยเดียว

แล้วพ่อยัง จับผมลงไปด้วย สยอง!! แต่อย่่างอื่นนะดีหมดเลย มีห้องให้เดินเล่นกว้างขวาง
แม่พาผมเดิน เข้าป่า มีน้ำอยู่ด้านล่าง เดินหาอะไรกันก็ไม่รู้ ไม่เห็นมีใครเลย แล้วหาเจอหรือเปล่าก็ไม่รู้
มีส้มเชียงใหม่ที่ร้านข้าวใกล้ๆอร่ิอยมาก เจอคุณลุงใจดี

เมื่อไหร่ พ่อจะพาผมไปอีกน่า....

ทะเล!!! 

New Navy!! 

วันเด็กครั้งแีรกของผม!!!

...เมื่อวันเสาร์ที่ 8 เป็นวันเด็กแห่งชาติ จริงๆ ปีก่อน ผมก็ผ่านวันเด็กนี้มาแล้วรอบนึง
แต่ตอนนั้น ผมคงอยากกินนมกับร้องไห้อย่างเดียว ก็มันแค่ สองเดือนกว่านี่ครับ

...มาปีนี้ ผมอุปโหลก เอาว่ามันเป็นวันเด็กแห่งชาติครั้งแรกของผม ส่วนใครจะค้าน ก็ไม่ถือสา
พ่อกะแม่ แกคงเหอลูกชายอย่างผม กลัวจะน้อยหน้าคนอื่น เลยหอบเอาผม
ไปเทียวงานวันเด็กที่กรมอู่ทหารเรือ ป้อมพระจุลจอมเกล้า สมุทรปราการ

...โอ้ย คนเยอะแยะไปหมด อะไรก็ไม่รู้ วุ่นวายมาก พ่อก็กระเตง ผมไปดูเรือ เรือรบมั๊ง ดูรถอะไรก็ไม่รู้ มีปืน
แต่ที่ผมชอบมากที่สุด คือพี่ทหารเรือ แจกเวเฟอร์เซี่ยงไฮ้ ผมคว้ามาได้ อันหนึ่ง พ่อแย่งไปอันหนึ่ง แย่งเด็ก...


...แล้วที่สุดของวันคือผมได้ของขวัญ หลายอย่าง จากงานวันเด็ก ของผู้ใหญ่ หมายถึงเค้าเลือกเอาวันนี้เป็นงานฉลองปีใหม่ของญาติแม่
ผมนึุกว่าผมจะเป็นเด็กที่สุดในงานแล้ว กลับมีน้อง 20 วันมาตัดหน้าไปอย่างหน้าเจ็บใจ

...อย่างไงก็ดี ผมว่าผมมีความสุขกับงานวันเด็ก+ปีใหม่ครั้งแรกของผมนะ

ซึนามิ!!!

น้องปารย์ ขอแสดงความเสียใจ และอาลัย แด่ผู้ที่สูญเสีย ญาติพี่น้อง แก่เหตุธรณีพิบัติ คลื่นยักษ์ถล่ม 6 จังหวัดภาคใต้ เมื่อวันที่ 26 ธันวาคม 2547 น้องปารย์ หวังให้เป็นครั้งสุดท้าย สำหรับคนไทย

เศร้าใจ จริงๆ