หนี มือ เท้า ปาก ไประนอง 1

ป้าอิมโทรมาหาแม่ในเช้าตรู่ของวันที่ 10 ว่าป้าอิมคงต้องปิดเนอสเซอรี่ ประมาณ 1 อาทิตย์เนื่องจากมีเด็กน้อย 1 คนมีการของโรค มือ เท้า ปาก ค่ะ เออ!! ทำไงดีวันที่ 12-14 ก.ย. แม่ต้องไประนองซะด้วยสิ

พ่อก็กลับบ้านเย็นคงจะไปรับปารย์ที่โรงเรียนช้าเกินไป

พ่อบอกว่า งั้นแม่ก็พาปารย์ไปด้วยละกัน เลยเป็นที่มาของ trip เลี้ยงลูกโชว์แขก (เฮ้ย!! ญี่ปุ่น)

แม่กับน้าเอ๋มีแผนจะต้องพาหนุ่มญี่ปุ่นหน้ามน MOTO คุง ไปดูสะพานปลาที่จังหวัดระนอง และพยายามสร้างสรร แผนนำชมประเทศไทย ให้ดูเป็นวิชาการ กึ่งท่องเที่ยว เราออกเดินทางกันในเช้าวันที่ 12 โดยรถของที่ทำงานแม่ ปารย์ดูตื่นเต้นกับน้าเอ๋มากกว่าตื่นเต้นเส้นทาง กว่าจะถึงระนองก็เกือบห้าโมงครึ่ง

เช้า 13 ก.ย.

เริ่มต้นที่สะพานปลาขององค์การสะพานปลาตั้งแต่ 0630 อ้อนวอนปารย์ตั้งนานให้ใส่รองเท้าบู๊ตสีเขียวคู่ใหม่ที่เพิ่งซื้อมาเพื่องานนี้โดยเฉพาะ ปารย์ทำท่าไม่อยากใส่บ่นว่ามันหนัก แต่ถ้าปารย์ไม่ใส่แม่จะหนักนะลูกเพราะปารย์จะต้องให้แม่อุ้มแน่ๆ ถ้าเจอพื้นแฉะๆ อย่างสะพานปลา สุดท้ายเพื่อเห็นแก่แม่นะ ปารย์จึงยอม

บรรยากาศทั่วไปที่สะพานปลา

งานนี้ลุงสุธรรมหัวหน้าทีมขององค์การสะพานปลาที่ระนอง มาช่วยเป็นคนนำชม บรรยาย ตอบข้อซักถาม ลุงสุธรรมบอกว่า ปลาที่ขึ้นท่าขององค์การถือว่าเป็นปลาขึ้นห้าง จะได้ราคาสูงกว่าที่อื่น เหตุผลนี่แม่ก็ไม่ค่อยแน่ใจนะว่าทำไม

ปลาที่ขึ้นท่าที่นี่เป็นปลาสัญชาติพม่า ซะเกือบ 100% ลูกค้าที่มาประมูลก็เป็นมาเลเซียซะเกือบ 50% และคนงานก็เป็นพม่ากว่า 80% โห inter จริงๆ ท่าเรือนี้

โห หมึกเยอะแยะเลย ลุงสุธรรมบอกว่าปีนี้หมึกขึ้นมากเป็นพิเศษ

พร้อมตั้งข้อสังเกตว่าปีนี้ทะเลน่าจะผิดปรกติ (ถูกเผ่งเลยค่ะ)

งานนี้แม่ต้องชมปารย์เลยนะ เพราะทำตัวน่ารักมากเดินตามอย่างว่าง่าย ไม่มีงอแง ตอนแรกลุงสุธรรมจะพาปารย์ขึ้นไปนั่งรอบนสำนักงานก่อน เพราะกลัวว่าเวลาเขาร่อนเข่งกันจะหลบไม่ทัน แต่อะนะปารย์ก็คือปารย์
ไม่มีทางยอม ก็เลยต้องพากันเดินบุกดงปลากัน

ปารย์ชอบดูเจ้าโรนันเป็นพิเศษ เรียกแม่ให้ดูอยู่หลายรอบ คงเพราะรูปร่างที่แปลกตาไปจากปลาทั่วไปแหละนะ